"ป่าต้นน้ำ" จุดกำเนิดแม่น้ำลำธารที่มีความสำคัญต่อการดำรงชีวิต ทำให้ในทุกๆ ปีบางพื้นที่ได้จัดพิธีบวงสรวง เพื่อเป็นการขอบคุณผีประจำขุนน้ำผู้ปกปักรักษาที่บันดาลให้ฝนตกและมีน้ำใช้ในช่วงฤดูการทำเกษตร ซึ่งน้ำคือสิ่งสำคัญต่อทุกสพรรชีวิต เราใช้น้ำในกิจกรรรมต่าง จนถือได้ว่าน้ำคือส่วนสำคัญที่ทำให้มีชีวิต โดยป่าต้นน้ำคือหัวใจสำคัญ ในการผลิตน้ำสะอาดสำหรับผู้คนทุกชนชั้น อ่านเพิ่มเติม
ม้ง เป็นกลุ่มชนเผ่าที่สืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษที่อาศัย อยู่ในประเทศจีน และด้วยผลจากสงครามจึงค่อยๆอพยพเข้าไปอาศัยอยู่ในพม่าลาว เวียดนาม และประเทศไทย ปัจจุบันม้งที่พบมากในประเทศไทยอาจแบ่งได้เป็น 3 กลุ่มหลัก คือ ม้งขาว ม้งดำ และม้งลาย (แต่คำว่า "แม้ว" เป็นคำเรียกที่ชนเผ่าม้งถืออว่าไม่สุภาพ ชาวม้งจึงไม่เรียกตัวเองว่า แม้ว และชาวม้งส่วนใหญ่จึงไม่ชอบถูก เรียกว่า แม้วด้วย) ชนเผ่าม้ง เป็นชนเผ่าชนหนึ่งที่มีความขยันขันแข็งสมาชิกทุกคนในครอบครัวต่างต้องช่วยกันทำมาหากิน ในชวงเวลาว่างหลังเสร็จงานเกษตรกรรมเพาะปลูกในไร่นา ผู้ชายชาวม้งจะทำงานตีเหล็ก และเครื่องเงิน ขณะที่ฝ่ายผู้หญิงจะเย็บปักเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ดังที่มีคำกล่าวถึงวิถีชีวิตชาวม้งตั้งแต่โบราณกาลว่า "ผู้หญิงปักผ้า ผู้ชายตีมีด" เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของชนเผ่าม้ง จึงนิยมสร้างลวดลายประดับด้วยลายปักที่ใช้ เส้นด้ายสีสันสดใส อ่านเพิ่มเติม
บวงสรวง คือ การบูชาเทวดาด้วยเครื่องสังเวยและดอกไม้ธูปเทียน เป็นพิธีกรรมอย่างหนึ่งที่มนุษย์ใช้ในการบำบวง เซ่นไหว้ และสังเวยสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือสิ่งที่ตนเคารพนับถือ เพื่อช่วยดลบันดาลให้ประสบกับโชคลาภ ความผาสุก และความสำเร็จในกิจการทั้งปวง ในการบวงสรวงสังเวย จะต้องมีเครื่องสังเวยบูชาเป็นโภชนาหารต่างๆ โดยต้องมีบายศรีเป็นองค์ประกอบหลัก การบวงสรวงจึงเป็นการบอกกล่าวเทวดา อัญเชิญมาร่วมในพิธีและเสวยอาหารในบายศรีและเครื่องสังเวย การบวงสรวงสังเวย จะมีทั้งพระราชพิธีที่เกี่ยวเนื่องกับ พระมหากษัตริย์ และพิธีที่ราษฎรจัดทำขึ้น ในการบวงสรวงของราษฎรมักใช้บายศรีปากชาม เครื่องบวงสรวงสังเวย ได้แก่ โภชนาหารที่มีพวกเนื้อสัตว์ ที่เรียกว่า เครื่องมัจฉมังสาหาร เช่น หัวหมู เป็ด ไก่ กุ้ง ปู ปลา ซึ่งส่วนใหญ่ต้มสุกแล้ว อ่านเพิ่มเติม
การทอผ้าพื้นเมือง ของภาคเหนือหรือสมัยล้านนา เกิดจากกลุ่มคนไทยวน ที่มีวัฒนธรรมการใช้ผ้าเป็นของตนเอง เช่น ผู้ชายจะนุ่งหยักรั้งจนถึงโคนขาเพื่ออวดลายสักตั้งแต่เหนือเข่าขึ้นไปจนถึงโคนขา ไม่สวมเสื้อแต่มีผ้าห้อยไหล่ ชนชั้นสูงจะสวมเสื้อ มีผ้าพันเอง ผู้หญิงนุ่งซิ่นลายขวางลำตัว มีเชิงเป็นลวดลาย ไม่สวมเสื้อแต่มีผ้ารัดอกมักเกล้าผมมวยไว้กลางศีรษะแล้วปักปิ่นหรือเสียบดอกไม้ อ่านเพิ่มเติม
สวนพอเพียงหนองหล่มเกษตรอินทรีย์วิถีชุมชน เป็นศูนย์กลางที่รวบรวมความรู้ ข้อมูล ข่าวสาร ของชุมชน ในด้านหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและเกษตรทฤษฎีใหม่ ที่จะนำไปสู่การส่งเสริมกระบวนการเรียนรู้สำหรับประชาชนในชุมชน เป็นแหล่งเสริมสร้างโอกาสในการเรียนรู้ การถ่ายทอด การแลกเปลี่ยนประสบการณ์ การสืบทอดภูมิปัญญา วัฒนธรรม ค่านิยม และเอกลักษณ์ของชุมชน อีกทั้งเป็นแหล่งบริการชุมชนด้านการเกษตรให้กับประชาชนตำบลหนองหล่ม อ่านเพิ่มเติม
สวนสาธารณะดงหอ สถานที่ตั้งอยู่ หมู่ที่ 8 บ้านหนองหล่ม ตำบลหนองหล่ม อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา มีเนื้อที่ประมาณ 38 ไร่ เป็นแหล่งต้นน้ำที่สำคัญมีความอุดมสมบูรณ์มีลักษณะเป็นน้ำผุดออกมาตลอดทั้งปีเป็นแหล่งน้ำที่ใช้อุปโภคและใช้ในการเกษตรของชาวตำบลหนองหล่มมีต้นไม้หลากหลายชนิด และสมุนไพรหลายชนิดที่หายาก เช่น ต้นมะดะ มะดะ(เหนือ) ต้นตะเคียน ต้นสัก ต้นไผ่ ต้นจามจุรี ต้นสาปเสือ ต้นชาทอง ต้นมะขาม ต้นมะกอกป่า ต้นยมหิน ต้นเต่าร้าง ต้นแหลง ต้นผักหยา ต้นราง ต้นซัก ต้นผักจ้ำ ต้นมะอ้า ต้นจำปี ต้นกายขัด ต้นตอง(ทองหลาง) ต้นยาแก้ เป็นต้น อ่านเพิ่มเติม
ชนิดที่หนึ่ง ขนมจีนแป้งหมัก เป็นเส้นขนมจีนที่นิยมทำทางภาคอีสาน เส้นมีสีคล้ำออกน้ำตาล เหนียวนุ่มกว่าขนมจีนแป้งสด และเก็บไว้ได้นานกว่า ไม่เสียง่าย การทำขนมจีนแป้งหมักเป็นวิธีการทำเส้นขนมจีนแบบโบราณ ต้องเลือกใช้ข้าวแข็ง คือข้าวที่เรียกว่า ข้าวหนัก เช่น ข้าวเล็บมือนาง ข้าวปิ่นแก้ว ข้าวพลวง ถ้าข้าวยิ่งแข็งจะยิ่งดี เวลาทำขนมจีนแล้ว ทำให้ได้เส้นขนมจีนที่เหนียวเป็นพิเศษ อ่านเพิ่มเติม
พิพิธภันฑ์ล้านนาดอกคำใต้
ก่อตั้งเมื่อปี 2546 ซึ่งได้นำอาคารเก่าโรงเรียนประถมของวัดศรีชุม(เดิม) ที่ถูกยุบไป ในอ.ดอกคำใต้ จ.พะเยา มาปรับปรุงเป็นพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น จัดแสดงเกี่ยวกับศิลปวัตถุทางศาสนา วัฒนธรรม วิถีชีวิต และเครื่องใช้พื้นบ้านของล้านนา ภายใต้การดูแลของเทศบาลเมืองดอกคำใต้ เป็นอาคารจัดแสดง 2 ชั้น ชั้นล่างเดิมเป็นใต้ถุนโล่งของโรงเรียน มีเสาที่ทำจากไม้ ซึ่งไม่แข็งแรงนัก เทศบาลจึงปรับปรุงเป็นเสาอิฐแทน ชั้นล่างประกอบไปด้วย 3 ส่วน ส่วนแรกตรงโถงโล่งๆ มี ชื่อว่า “นาฏดุริยาการล้านนา” จัดแสดงเครื่องดนตรีล้านนา เช่น กลองแอว หรือ กลองตึ่งโหน่ง ที่เรียกว่ากลองแอว อ่านเพิ่มเติม
วัดศรีชุม คือวัดคู่บ้านคู่เมืองของพุทธศาสนิกชน ชาวดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา มาเนิ่นนาน สิ่งปลูกสร้างต่างๆ ในอาณาบริเวณวัดเต็มไปด้วยความเก่าแก่อันเป็นศูนย์รวมศรัทธาของเหล่าชาวบ้านและเป็นสิ่งสะท้อนความเป็นเมืองโบราณนับพันปี ความสวยงามอลังการวิหารพระเจ้าทันใจ ที่ก่อสร้างโดยด้านนอกเป็นปูนปั้นศิลปะเชียงแสน ที่งดงามตระการตาภายในแกะสลักไม้สักทองทั้งหลังที่บอกเล่าถึงชาดกพระพุทธเจ้า 10 ชาติ ที่เป็นฝีมือช่างแกะสลักฝีมือดีของชาวล้านนา ซึ่งถือเป็นวิหารที่มีความสวยงามอลังการอีกแห่งหนึ่งของล้านนาไทย ที่เตรียมประดิษฐานพระเจ้าทันใจ ทองสำริด อายุกว่า 1,000ปี ที่หายไปกว่า72ปี และได้กลับคืนมาเมื่อปี 2557 ทางสาธุชนและศรัทธาชาวบ้านที่นี่ จึงได้มีแนวคิดที่จะสร้างวิหารขึ้นมา เพื่อเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปองค์ดังกล่าว ขอเชิญชวนประชาชนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ กราบนมัสการ ขอพรพระเจ้าทันใจ เพื่อเป็นศิริมงคลและมาเยื่ยมชมความงดงามของพระวิหารหลวงพ่อทันใจ ที่วิจิตรตระการตาทั้งภายนอกภายใน อ่านเพิ่มเติม
นายเปลี่ยน สีเสียดค้า เคยเป็นพ่อหลวงบ้านมาก่อนในปีพ.ศ. 2522 ในระหว่างอยู่ในหน้าที่พ่อหลวงบ้าน ก็ได้รับผิดชอบงานในทุกๆด้าน จนถึงปีพ.ศ. 2543 หลังจากนั้นจึงออกจากการเป็นพ่อหลวงบ้าน มาเป็น ส.อบต.อีก 4 ปี และก็มีความมุ่งมั่นในด้านนี้อยู่ จนมาถึงปีพ.ศ. 2547 ได้เริ่มมีความสนใจในเรื่องของการทำปุ๋ยหมัก จึงได้ริเริ่มพัฒนาเรื่องการทำปุ๋ย รวมไปถึงศึกษาหาความรู้จากมหาวิทยาลัยแม่โจ้ เพื่อเพิ่มพูนความรู้และหาประสบการณ์เกี่ยวกับการทำปุ๋ยหมัก เรื่องของดิน รวมไปถึงเรื่องพืช จนนำความรู้ที่ได้จากการเรียน นำมาพัฒนาปรับปรุงเรื่องของปุ๋ย ดิน พืชภายในพื้นที่ จนสร้างศูนย์การเรียนรู้เรื่องของการทำปุ๋ยหมักภายในพื้นที่ตำบลสันโค้ง เพื่อให้ประชาชนหรือบุคคลทั่วไปที่สนใจเข้ามาศึกษาดูงาน จากนั้นนายเปลี่ยน สีเสียดค้า จึงได้กลายเป็นหมอดินประจำตำบลสันโค้ง และได้เลื่อนขั้นเป็นหมอดินประจำอำเภอในปีพ.ศ. 2557 โดยหน้าที่ส่วนใหญ่คือการรับคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องของการทำปุ๋ยหมัก รวมไปถึงเรื่องดินและพืช การตรวจดิน และการทำปุ๋ย นอกจากนี้ยังทำหน้าที่ประสานงานกับเกษตรกรภายในพื้นที่ เมื่อประชาชนต้องการสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเกษตร นายเปลี่ยน ก็จะยินดีให้ความช่วยเหลือโดยตลอด อ่านเพิ่มเติม
เป็นวัดเก่าแก่โบราณสร้างมานานหลายร้อยปี โดยตั้งอยู่ภายในบริเวณเวียงโบราณชาวบ้านเรียกว่า “เวียงชมพู” เดิมมีสภาพทุรกันดาร รกร้างเป็นป่ารกชัฏเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ มีวัชพืชขึ้นปกคลุมหนาแน่น สถานที่แห่งนี้ ชาวบ้านไม่กล้าเข้าไปใกล้เพราะมีความเชื่อว่าผีดุ เจ้าที่แรงและยังพบซากปรักหักพักของซากเจดีย์ ซากโบสถ์ซึ่งเหลือเพียงกองอิฐกองดิน ทับถมกันอยู่มีเศษชิ้นส่วนพระพุทธรูปหิน มีสภาพเศียรหัก องค์แตกแขนขาด เป็นภาพที่น่าเศร้าสลดสังเวชใจอย่างยิ่ง ยังมีเหตุมหัศจรรย์ปรากฏอยู่ในยามค่ำคืน ชาวบ้านมักจะเห็นดวงแก้ว (ดวงไฟ) ลักษณะเป็นดวงกลมมีแสงสว่างมากล่องลอยไปมาอยู่บริเวณวัดร้างแห่งนี้ ในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา ดังนั้นศรัทธาชาวบ้านตลอดจนชาวพุทธทั้งหลาย จึงได้ร่วมใจกันฟื้นฟู บูรณปฏิสังขรณ์วัดแห่งนี้ขั้นมาอีกครั้งเพื่อจรรโลงพระพุทธศานาให้เจริญรุ่งเรืองสืบไป อ่านเพิ่มเติม
ที่ตั้งของอ่างเก็บน้ำห้วยชมพู-ผาเทวดา อยู่ในเขตพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเวียงลอ อบต.สันโค้ง ที่นี่มีกิจกรรมและแหล่งท่องเที่ยวหลายอย่าง มีการเดินป่าขึ้นไปโรยตัวที่หน้าผาเทวดา เที่ยวน้ำตก ชมทุ่งทานตะวันในช่วงฤดูหนาวประมาณเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนกุมภาพันธ์ ท้องทุ่งบริเวณตำบลสันโค้งจะสวยงามสว่างสดใสเต็มไปด้วยดอกทานตะวันบานท่ามกลางขุนเขารายรอบ เป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวมาชมความงามและถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวเชิงเกษตรชุมชนสันโค้ง อ่างเก็บน้ำห้วยชมพู-ผาเทวดา อยู่ห่างจากอำเภอดอกคำใต้ ๑๒ กิโลเมตร โดยใช้เส้นทางดอกคำใต้-จุน ไปตามทางหลวงหมายเลข ๑๐๒๑ ให้แยกเข้าบ้านจำไก่ทางขวามือ กิโลเมตรที่ ๒ ห่างจากอำเภอดอกคำใต้ ถนนผ่านทุ่งนาเป็นระยะทาง ๖ กิโลเมตร จนถึงสี่แยกบ้านจำไก่ จากนั้นให้ตรงขึ้นไปอีก ๔ กิโลเมตร จะถึงบริเวณอ่างเก็บน้ำที่เป็นที่ตั้งศูนย์บริการท่องเที่ยวเชิงเกษตร อ่านเพิ่มเติม
ประเพณีแห่ดอกไม้ของหมู่บ้าน ประเพณีแห่ดอกไม้ของหมู่บ้าน บ้านใหม่ราษฏร์บำรุง หรือ บ.จำไก่ เป็นหมู่บ้านที่ย้ายถิ่นฐานมาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือตั้งแต่ปี พ.ศ. 2502 ทั้งชาวไทยอีสานและชาวผู้ไท ซึ่งมาจากจังหวัดกาฬสินธุ์ ร้อยเอ็ด ขอนแก่น นครราชสีมา นครพนม และมุกดาหาร บ้านใหม่ราษฎร์บำรุงอยู่ห่างจากอำเภอดอกคำใต้ประมาณ 10 กิโลเมตร ห่างจากจังหวัดพะเยาประมาณ 24 กิโลเมตร มีจำนวนครัวเรือน 140 หลัง จำนวนประชากรทั้งสิ้น 632 คน อ่านเพิ่มเติม
คุณลุงอิ่นคำ สมศรีคือ พ่อหนานที่เคยบวชมาก่อน ตำบลป่าซาง อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา ที่มีความรู้ ความเชี่ยวชาญด้านพิธีกรรมทางศาสนาล้านนา มานานถึง 30 กว่าปี โดยสืบทอดความรู้มาจากรุ่นปู่ย่าตายาย เนื่องจากได้เห็นผู้เฒ่าผู้แก่ทำพิธีแล้วเกิดความรู้สึกสนใจจึงเข้าไปไต่ถามเพื่อเก็บเกี่ยวความรู้ พร้อมทั้งจดข้อมูล เอาไว้สำหรับทบทวนจนสามารถถ่ายทอดให้ชาวบ้านที่เข้ามาถามไถ่ได้เมื่อชาวบ้านเกิดความศรัทธาจึงได้ให้ คุณลุงอิ่นคำ ช่วยประกอบพิธีกรรมทางศาสนา -เป็นผู้สืบทอดวิชาความรู้ทางด้านศาสนาวัฒนะธรรมพื้นบ้านภาคเหนือประกอบพิธีด้านวัฒนธรรมล้านนา ตั้งแต่สมัยบวชเรียนวัยเยาว์ -เป็นผู้นำท้องถิ่นสมัยดำรงตำแหน่งกำนันมาก่อน อ่านเพิ่มเติม
วัดดอนตัน ตำบลป่าซาง อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา วัดดอนตัน เป็นวัดเก่าแก่ของตำบลป่าซาง สร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2458 เป็นศูนย์กลางในการประกอบพิธีทางศาสนา เป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้าน บ้านดอนตันมีประวัติการตั้งถิ่นฐานมาประมาณ ปี พ.ศ. 2449 เป็นหมู่บ้านขนาดเล็กมีครัวเรือน จำนวน 15 –30 ครอบครัว จากคำบอกเล่าของผู้ใหญ่บ้านและผู้อาวุโสในหมู่บ้านได้ให้รายละเอียดเกี่ยวกับประวัติในหมู่บ้านดอนตันว่าในสมัยก่อนอุ้ยเฮือง จากหมู่บ้านสันป่าเลียง จังหวัดเชียงราย เดินทางขี่ช้างมาบริเวณที่ตั้งของหมู่บ้านพร้อมผู้ติดตาม สังเกตเห็นพื้นที่บริเวณดังกล่าวเป็นที่ดอน น้ำท่วมไม่ถึงเหมาะแก่การสร้างที่พัก อ่านเพิ่มเติม
ไร่เคียงตะวันตั้งอยู่ในเขต หมู่ที่ 10 ตำบลป่าซาง อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา การเดินทางสามารถใช้เส้นทางพะเยา - เชียงคำ โดยช่วงที่ดอกทานตะวันบานได้แก่ช่วงตั้งแต่เดือน ธันวาคม-มกราคม ของทุกปีโดยมี ไร่เคียงตะวันมีเนื้อที่ประมาณ 7 ไร่ บริเวณถนนสายพะเยา-เชียงคำ ซึ่งเป็นเส้นทางผ่านสู่แหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญทั้งภูชี้ฟ้า จังหวัดเชียงราย ภูลังกา จังหวัดพะเยา สรรสร้างทุ่งทานตะวัน ที่ขณะนี้มีความสวยงามออกดอกเหลืองอร่ามเต็มพื้นที่ โดยดึงดูดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาเที่ยวชม ซึ่งจะเก็บเงินค่าเข้าชมและถ่ายรูป โดยคิดต่อหัวผู้ใหญ่หัวละ 20 บาทเด็กหัวละ 10 บาท ในการที่จะเดินทางเข้าไปร่วมถ่ายรูปกับดอกทานตะวันที่เบ่งบานเหลืองอร่ามสวยงามในช่วงนี้ นอกจากนั้นนางศรีจันทร์ ยังแบ่งพื้นที่ทำการปลูกพืชผักสวนครัวแบบอินทรีย์ และนำออกมาจำหน่าย ให้กับลูกค้าที่เดินทางมาท่องเที่ยวบริเวณ” สวนเคียงตะวัน” ของตนเอง ซึ่งในทุกๆวันจะมีนักท่องเที่ยวเดินทางมาท่องเที่ยวอย่างต่อเนื่อง อ่านเพิ่มเติม
กลุ่มทำตะกร้าหวาย บ้านค่าบน หมู่ที่ 6 ตำบลป่าซาง อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา เครื่องจักสาน เป็นงานศิลปหัตถกรรมพื้นบ้านของไทยที่มีมาช้านานและผลิตกันทุกภาค ภาคของประเทศไทย ซึ่งส่วนใหญ่จะใช้วัสดุที่หาได้ในท้องถิ่นเป็นวัตถุดิบในการผลิต เช่น หวาย ไม้ไผ่ ย่านลิเพา กระจูด กก ฯลฯ เมื่อนำมาผลิตเป็นเครื่องมือใช้ในชีวิตประจำวัน โดยสนองความต้องการประโยชน์ใช้สอยพื้นฐานเป็นสำคัญ เครื่องจักสานจึงเป็นสิ่งที่มีความจำเป็น และมีความสำพันธ์อย่าง ใกล้ชิดกับวิถีของคน ไทยจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของศิลปวัฒนธรรมพื้นบ้านที่มีการสร้างสรรค์ และ สืบทอดต่อเนื่องกันมาแต่อดีต นับตั้งแต่การออกแบบลวดลาย รูปทรง โครงสร้าง ตลอดจนการเลือกใช้วัสดุพื้นบ้านได้อย่างเหมาะสมตามคตินิยมท้องถิ่นนั้นๆ ทำให้เครื่องจักสานพื้นบ้านของไทยมีเอกลักษณ์ เฉพาะงานแตกต่างกันไป อ่านต่อไป
ตำบลบ้านถ้ำมีสภาพแวดล้อมที่อุดมสมบูรณ์ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นราบและที่นา ไร่ และสวน ประชากรส่วนใหญ่จึงประกอบอาชีพเกษตรกรรม ตำบลบ้านถ้ำมีพื้นที่ทั้งหมด 87.84 ตารางกิโลเมตร สภาพชุมชนมีความเข้มแข็ง มีสถานที่ท่องเที่ยว มีศิลปะวัฒนธรรมภูมิปัญญาท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของชุมชน อยู่ห่างจากตัวจังหวัดพะเยาประมาณ 30 กิโลเมตร อยู่ห่างจากอำเภอดอกคำใต้ประมาณ 15 กิโลเมตร อ่านเพิ่มเติม
การแพทย์แผนไทย เป็นกระบวนการทางการแพทย์เกี่ยวกับการตรวจ วินิจฉัย บำบัด รักษา หรือป้องกันโรค หรือการส่งเสริมและฟื้นฟูสภาพของมนุษย์ การผดุงครรภ์ การนวดไทย และให้ความหมายรวมถึงการเตรียมการผลิตยาแผนไทย และการประดิษฐ์อุปกรณ์หรือเครื่องมือทางการแพทย์ ทั้งนี้โดยอาศัยความรู้หรือตำราที่ได้ถ่ายทอดและพัฒนาสืบต่อกันมา เวชกรรมไทย เป็นการตรวจ การวินิจฉัย การบำบัด การรักษา การป้องกันโรค การส่งเสริมและฟื้นฟูสุขภาพ รวมถึงการผดุงครรภ์ไทย เภสัชกรรมไทย และการนวดไทย อ่านเพิ่มเติม
ซอ เป็นศิลปะการแสดงประเภทหนึ่งของทาง ภาคเหนือ มีลักษณะของการขับ ลำนำหรือการขับร้องด้วยทำนอง ต่างๆ เป็นวรรณกรรมพื้นบ้านล้านนาประเภทหนึ่ง เกิดจากการ คิดค้น ความคิด สติปัญญาเป็นเรื่องที่สั่งสมมาแต่อดีต เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตามเหตุการณ์ สถานการณ์ในขณะใดขณะหนึ่งหรือความสัมพันธ์ ระหว่างคนกับคน คนกับธรรมชาติสิ่งแวดล้อม คนกับสิ่งเหนือธรรมชาติ โดยสอดคล้องกับจารีตประเพณี วิถีชีวิต การทำมาหากิน และพิธีกรรมต่างๆ แสดงออกเป็นคําพูดโต้ตอบกัน สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เป็นความชอบ พรสวรรค์ส่วนบุคคล แม่หอม คำนวล ช่างซอตำบลบ้านถ้ำ เป็นบุคคลหนึ่งที่มีความรู้ ความสามารถในการขับค่าว ขับซอ และจ๊อย จุดเริ่มต้นของการเป็นช่างซอ นั้น แม่หอม คำนวลเล่าว่า เริ่มเรียนรู้ได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ และครู บา อาจารย์ ประกอบกับพรสวรรค์ส่วนตัว ในการขับค่าว จ๊อย ซอ จนได้ร่วมกลุ่มกับพ่อจันทร์ชัย อินต๊ะสาร และแม่ศรีหวัน ขึ้น ได้รับเชิญเข้าร่วมในงานบุญต่างๆ นําค่าวซอ จ๊อย ซอ มาขับกล่อมให้ความบันเทิง เช่น งานบวชนาค งานขึ้นบ้านใหม่ งานฉลอง งานบุญ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นงานมงคลต่างๆ นอกจากนั้นแล้วยังมีการถ่ายทอดให้เยาวชนในโรงเรียน หรือบุคคลผู้ที่สนใจ กลายเป็นมรดกทางปัญญาสำหรับคนในสังคมปัจจุบันอีกทางหนึ่งด้วย อ่านเพิ่มเติม
ยาสมุนไพรพื้นบ้าน การนำสมุนไพรพื้นบ้านมาเปลี่ยนแปลงสถานะของสมุนไพร ให้แตกต่างไปจากเดิม เพื่อ ประโยชน์ในการใช้งานที่หลากหลาย...
